Aktualności

W imieniu Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi zapraszamy do zapoznania się z zaktualizowaną ulotką informacyjną skierowaną do rolników pt. „Praktyczne wskazówki dla rolników w przypadku konieczności uboju zwierząt gospodarskich kopytnych poza rzeźnią”, zaakceptowaną przez Pana Szymona Giżyńskiego, Sekretarza Stanu w MRiRW.

Praktyczne wskazówki dla rolników w przypadku konieczności uboju zwierząt gospodarskich kopytnych poza rzeźnią

Ubój z konieczności zwierząt gospodarskich kopytnych poza rzeźnią dotyczy sytuacji, gdy zdrowe zwierzę, np. świnia, owca, koza, krowa, czy koń, ulegnie wypadkowi, np. złamie kończynę, kręgosłup, lub też ulegnie innemu urazowi, który uniemożliwia mu naturalne poruszanie się i tym samym transport do rzeźni. W takiej sytuacji istnieje możliwość uratowania wartości rzeźnej zwierzęcia.

Pytanie 1.
Co należy zrobić, gdy zdrowe zwierzę ulegnie wypadkowi?

W pierwszej kolejności należy jak najszybciej wezwać lekarza weterynarii zajmującego się leczeniem zwierząt gospodarskich, który stwierdzi czy zwierzę powinno być leczone, poddane ubojowi z konieczności, czy też uśmiercone.

Pytanie 2.
Co należy zrobić, jeżeli wezwany lekarz weterynarii stwierdzi, że zwierzę może być poddane ubojowi z konieczności?

1. Należy skontaktować się z najbliższą rzeźnią celem ustalenia, czy istnieje możliwość przyjęcia tuszy i narządów wewnętrznych zwierzęcia poddanego ubojowi z konieczności.
   Tusza zwierzęcia wraz z przynależnymi do niej narządami wewnętrznymi musi być przewieziona do rzeźni, gdzie urzędowy lekarz weterynarii dokona badania poubojowego i wyda ocenę przydatności mięsa do spożycia przez ludzi. Wydanie takiej oceny jest warunkiem koniecznym wprowadzenia mięsa na rynek, tj. oferowania do sprzedaży i tym samym uratowania wartości rzeźnej zwierzęcia.
2. Należy poddać zwierzę ubojowi z konieczności.

Pytanie 3.
Kto może dokonać uboju z konieczności?

Ubój z konieczności powinien być dokonany przez osoby posiadające odpowiednie kwalifikacje, tj. takie same jak w przypadku uboju zwierząt w rzeźni.

Pytanie 4.
W jaki sposób i w jakich warunkach powinien odbyć się ubój z konieczności?

W przypadku uboju zwierząt z konieczności poza rzeźnią posiadacz zwierząt jest zobowiązany do podjęcia wszelkich koniecznych działań, aby jak najszybciej dokonać uboju zwierzęcia, w tym dołożyć starań, aby podczas uboju i działań z nim związanych oszczędzić zwierzętom wszelkiego niepotrzebnego bólu, niepokoju i cierpienia.
Należy spełnić wymagania dotyczące ochrony zwierząt podczas uboju. Zwierzę powinno być ogłuszone i wykrwawione zgodnie z przepisami określonymi w rozporządzeniu Rady nr 1099/2009 przez osobę posiadającą odpowiednie kwalifikacje.
Po uboju tusza powinna być wykrwawiona. W miejscu dokonania uboju można również, pod nadzorem wezwanego lekarza weterynarii, usunąć z tuszy żołądek oraz jelita zwierzęcia. Usunięte narządy należy oznakować (w sposób umożliwiający ich identyfikację z daną tuszą) i wraz z tuszą przewieźć do rzeźni.

Pytanie 5.
Jakie dokumenty muszą być dostarczone do rzeźni wraz z tuszą i narządami wewnętrznymi zwierzęcia?

Do rzeźni wraz z tuszą i narządami wewnętrznymi zwierzęcia muszą być dostarczone następujące dokumenty:

1. oświadczenie rolnika – stwierdzające tożsamość zwierzęcia oraz zawierające informacje na temat weterynaryjnych produktów leczniczych lub innych środków, jakie podawano zwierzęciu lub wobec niego stosowano, z wyszczególnieniem dat podawania i okresów karencji;
2. zaświadczenie lekarza weterynarii – stwierdzające korzystny wynik badania przedubojowego, datę i czas przeprowadzenia tego badania, przyczynę dokonania uboju z konieczności oraz informację na temat leczenia, jakiemu poddane było to zwierzę.

Pytanie 6.
W jakich warunkach tusza wraz z narządami wewnętrznymi zwierzęcia powinna być przewieziona do rzeźni?

Tusza zwierzęcia wraz z przynależnymi do niej narządami wewnętrznymi powinna być przewieziona do rzeźni w warunkach higienicznych i najszybciej jak to możliwe. Jeżeli transport potrwa dłużej niż 2 godziny od chwili dokonania uboju zwierzęcia, należy zapewnić warunki chłodnicze dla przewożonej tuszy i narządów wewnętrznych. W przypadku, gdy warunki klimatyczne na to pozwolą, nie ma konieczności poddawania chłodzeniu tusz i narządów wewnętrznych.

Pytanie 7.
Co się stanie jeśli lekarz weterynarii uzna, że nie może być przeprowadzony ubój z konieczności?

Lekarz weterynarii może stwierdzić, że zwierzę powinno być leczone, albo uśmiercone.

W przypadku gdy podjęta jest decyzja o uśmierceniu zwierzęcia, to:

1. uśmiercanie przeprowadza lekarz weterynarii przez podanie środka usypiającego,
2. tusza może być:
   1. poddana utylizacji lub
   2. za zgodą urzędowego lekarza weterynarii przeznaczona do skarmiania mięsożernych zwierząt futerkowych (jeżeli chce się uzyskać taką zgodę, należy skontaktować się z powiatowym lekarzem weterynarii).

Ponadto, w przypadku zdrowych zwierząt kopytnych, które uległy wypadkowi, takich jak świnia, owca, koza lub cielę do 6 miesiąca życia, możliwe jest przeprowadzenie uboju zwierzęcia w celu pozyskania mięsa na własne potrzeby. Przy przeprowadzaniu takiego uboju nie jest konieczna obecność lekarza weterynarii, niemniej jednak pozyskane mięso nie może być oferowane do sprzedaży.

Pytanie 8.
Co należy zrobić, jeśli nie znajdzie się rzeźni, która zgodziłaby się na przyjęcie tuszy wraz z narządami wewnętrznymi zwierzęcia poddanego ubojowi z konieczności?

W tej sytuacji rolnik może zdecydować się na leczenie zwierzęcia, uśmiercenie go bądź przeprowadzenie uboju w celu pozyskania mięsa na własne potrzeby. Jeśli nastąpi śmierć zwierzęcia, zwłoki należy poddać utylizacji, w tym przypadku koszty utylizacji pokrywa Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa.

Pytanie 9.
Czy w każdym przypadku prawidłowo przeprowadzonego uboju z konieczności można zagwarantować, że zostanie uratowana wartość rzeźna zwierzęcia?

Mięso pozyskane ze zwierzęcia poddanego ubojowi z konieczności, w każdym przypadku poddawane jest badaniu poubojowemu przeprowadzonemu przez urzędowego lekarza weterynarii w rzeźni. Badanie to ma na celu dokonanie oceny, czy mięso jest zdatne, czy też niezdatne do spożycia przez ludzi, zanim zostanie wprowadzone na rynek.
Wartość rzeźna zwierzęcia zostanie uratowana w przypadku, gdy tusza zostanie oceniona jako zdatna do spożycia przez ludzi.
Natomiast gdy tusza zostanie oceniona jako niezdatna do spożycia przez ludzi, poddawana jest utylizacji (kto ponosi koszt utylizacji zależy od umowy jaka została zawarta pomiędzy rolnikiem a podmiotem prowadzącym rzeźnię) bądź za zgodą urzędowego lekarza weterynarii przeznaczona jest do skarmiania mięsożernych zwierząt futerkowych.

Pytanie 10.
Czy w przypadku uboju z konieczności wymagane jest powiadomienie Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa?

W każdym przypadku przeprowadzenia uboju z konieczności zwierząt z gatunku bydło, owce, kozy lub świnie, konieczne jest powiadomienie o tym zdarzeniu Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa. Należy pamiętać, że ubój bydła, owcy lub kozy należy zgłosić w terminie 7 dni od dnia dokonania uboju z konieczności. Ubój świni należy zgłosić również w terminie 7 dni od dnia dokonania uboju z konieczności (art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 2 kwietnia 2004 r. o systemie identyfikacji i rejestracji zwierząt – Dz. U. z 2017r. poz. 546 z późn.zm.). Natomiast na terenach objętych restrykcjami w związku z afrykańskim pomorem świń termin na przekazanie informacji wynosi 2 dni w przypadku uboju z konieczności świń (art. 12 ust. 3a ustawy z dnia 2 kwietnia 2004 r. o systemie identyfikacji i rejestracji zwierząt – Dz. U. z 2017 r. poz. 546 z późn.zm.).

Opracowano w:
Departamencie Bezpieczeństwa
Żywności i Weterynarii
Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi

Szanowni Państwo,

   W odpowiedzi na wniosek Zarządu PZHK o przedstawienie opinii, jako Prezes Zarządu Związku Hodowców Koni Wielkopolskich i Przewodniczący Komisji Księgi Stadnej rasy wielkopolskiej przedstawiam poniżej stanowisko w przedmiotowej sprawie. Chciałbym podkreślić, iż wyrażona opinia była konsultowana podczas ostatniego zebrania Zarządu Związku Hodowców Koni Wielkopolskich.

   W mojej ocenie argument, iż głównym powodem dla którego nie należy dopuścić do otwarcia się rasy wielkopolskiej jest zagrożenie, że warunki wpisu do księgi wlkp. byłyby zbieżne z warunkami wpisu do księgi SP jest błędny. W tym kontekście należy przede wszystkim odnieść się do zachodnich związków rasowych, gdzie warunki wpisu w różnych księgach bywają takie same, a dane źrebię według woli hodowcy może zostać dowolnie zarejestrowane, przykładowo w związku hanowerskim lub w związku holsztyńskim.

   Rozważając przedmiotowe zagadnienie nie można zapomnieć o uwarunkowaniach historycznych, które są niezwykle istotne w całej dyskusji. Należy podkreślić, iż organizacje związkowe hodowców koni wielkopolskich to najstarszy związek rasowy w Polsce, a od daty ich powstania liczy się oficjalnie rozpoczęcie działalności Polskiego Związku Hodowców Koni. Co więcej palenie rasy wielkopolskiej przetrwało II wojnę światową, podczas której nawet okupanci niemieccy stosowali ten symbol do identyfikacji koni urodzonych na naszym terenie. Warto przypomnieć, iż Księga Polskiego Konia Szlachetnej Półkrwi powstała w roku 1977 r. w oparciu m.in. o konie rasy wielkopolskiej. Przez lata podejmowano działania, które źle wpływały na funkcjonowanie i rozwój rasy wielkopolskiej. Skrajnie negatywnym przykładem było działanie, w którym w przypadku krycia klaczy wielkopolskich ogierami rasy pełnej krwi angielskiej lub ogierami importowanymi potomstwo zapisywane było wyłącznie do księgi SP. W tym kontekście wyrażane sugestie jakoby dążenia Związku Hodowców Koni Wielkopolskich były działaniem na szkodę księgi SP są nieuprawnione.

   Programy hodowlane dla ras półkrwi wprowadzone w latach 50-tych i utrzymywane przez wiele lat zakładały hodowlę konia wszechstronnego dla rolnictwa. Dla przypomnienia należy dodać, iż jeden osobnik miał wykazywać się wieloma cechami, a podczas selekcji np. w Zakładach Treningowych każdy ogier przechodził zarówno próbę zaprzęgową, skokową jak i steeple’ową. Efektem takiego postępowania była selekcja koni średnich, a nie koni z wybitnymi predyspozycjami do poszczególnych konkurencji. Powodem utrzymywania takiej sytuacji była obawa administracji państwowej i związkowej przed represjami płynącymi z Ministerstwa Rolnictwa i Komitetu Partii. 

   Brak otwarcia się księgi powoduje uniemożliwianie kreatywnej hodowli koni odpowiadające zapotrzebowaniu płynącemu z rynku sportu jeździeckiego – w szczególności konkurencji skoków, WKKW, ujeżdżenia i zaprzęgów. Chciałbym podkreślić, iż w strukturach Związku Hodowców Koni Wielkopolskich funkcjonują członkowie, którzy są niezwykle utytułowanymi sportowcami m.in. znani wszystkim Krzysztof Ludwiczak, Paweł Warszawski, Weronika Kwiatek, których sukcesów i medali nie sposób wymienić. Jako Związek rasowy planujemy szereg aktywności promocyjnych związanych z udziałem tych zawodników i stoimy na stanowisku, iż powinni oni mieć możliwość reprezentowania narodowych barw na koniach rasy wielkopolskiej. 

   W pełni popieram propozycję prof. Jaworskiego, której założeniem jest podział sekcji głównej księgi rasy wielkopolskiej na 2 klasy/grupy. Z zadowoleniem należy również przyjąć aprobatę pomysłu prof. Jaworskiego, wyrażoną przez dr Łojka, który jak sam wspomniał, od wielu lat zaangażowany jest tworzenie zapisów programu hodowli koni rasy wielkopolskiej.  Co więcej, chciałbym dodać, iż prowadzone były już rozmowy i uzgodnienia z dr inż. Iwoną Tomczyk-Wroną z Instytutu Zootechniki w Balicach, która pozytywnie zareagowała na ww. propozycję prof. Jaworskiego. Podział sekcji głównej na dwie grupy, pozwoliłby z jednej strony na zachowanie warunków programu ochrony zasobów genetycznych rasy wlkp., a z drugiej otworzyłby możliwość hodowli koni odpowiadających współczesnemu zapotrzebowaniu rynku.

   Nawiązując do obaw braku akceptacji warunków wpisu do księgi  ze strony Ministerstwa Rolnictwa, pojawiających się w wypowiedziach moi przedmówców, należy wziąć pod uwagę stanowisko Ministra Rolnictwa Jana Krzysztofa Ardanowskiego wygłoszone podczas spotkania w Poznaniu, który jasno zadeklarował, że oczekuje od poszczególnych środowisk hodowlanych aktywnej i kreatywnej walki na wolnym rynku z własnym produktem, a nie wyłączne aplikowanie do Ministerstwa o dofinansowanie prowadzonej działalności (często nierentownej). Odnosząc się ww. stanowiska brak możliwości otwarcia się rasy koni wielkopolskich zgodnej z trendami światowymi hodowli koni półkrwi i utrzymywanie kolejnych ograniczeń spowoduje brak postępu i konkurencyjności naszego produktu na globalnym rynku hodowli koni. 

   Należy zgodzić się z wypowiedziami prof. Jaworskiego i dr Łojka, iż następuje naturalna rywalizacja pomiędzy księgami/ związkami rasowymi. Jednak konkurencja powinna odbywać się na równych zasadach, a nie w sytuacji gdzie jeden związek/ księga jest na uprzywilejowanej pozycji względem drugiego. Niestety utrzymanie zapisów programu w obecnym kształcie utrzymają właśnie takie niesprawiedliwie warunki konkurencji. Co więcej utrzymanie zapisów programu w proponowanym brzmieniu uniemożliwia utożsamienie się hodowców z macierzystym związkiem, a także bezzasadnie hamuje rozwój naszej organizacji. Siłą zachodnich związków rasowych jest identyfikacja z rodzimą organizacją i poczucie przynależności hodowców do danego związku. Tymczasem członkowie naszego Związku mimo, iż chcieliby zapisywać konie do naszej księgi i być dumnymi z hodowania koni rasy wielkopolskiej zmuszani są do rejestracji koni w innych księgach. Najbardziej negatywny w tej sytuacji jest fakt, iż wielokroć nie mogąc zarejestrować koni w swoim związku zapisują je do związków zagranicznych!

   Z żalem muszę zgodzić się również ze stanowiskiem dr Łojka i prof. Jaworskiego, którzy słusznie zauważają niestosowność i istnienie konfliktu interesów w sytuacji, gdy członkiem Komisji Księgi Stadnej Wlkp. jest członek Komisji Księgi Stadnej SP będący jednocześnie otwartym zwolennikiem ustanowienia jednej wspólnej rasy Polskiego Konia Sportowego. Należy zauważyć, iż takie dążenia środowisk związanych z rasą koni SP / Polski Koń Sportowy mogą spowodować marginalizację,  a wręcz likwidację hodowlę koni rasy wielkopolskiej, na co nie można się zgodzić.

   Na koniec chciałbym zwrócić uwagę na bardzo istotną kwestię. Wbrew pojawiającym się opiniom (również w niniejszej korespondencji) inicjatywa otwarcia rasy wielkopolskiej to nie interes wąskiej grupy osób, dla zaspokojenia bieżących potrzeb, tylko stanowisko zdecydowanej większości środowiska hodowców tej rasy, które zostało dobitnie potwierdzone podczas głosowania na Nadzwyczajnym Walnym Zebraniu ogromną większością głosów (26 - ZA, 1 - PRZECIW, 4 - WSTRZYMUJĄCE SIĘ). Hodowcy są siłą napędową rozwoju hodowli koni w Polsce, a także gwarantem funkcjonowania organizacji hodowlanych. To właśnie oni, a nie działacze i administracja prowadzą działalność na własny koszt i ryzyko, dlatego ich opinie i oczekiwania względem warunków hodowli koni powinny zostać uwzględnione przez biuro i władze Polskiego Związku Hodowców Koni.

Pozdrawiam

Henryk Święcicki

HARMONOGRAM ZEBRAŃ W POWIATOWYCH KOŁACH – 2019 R

W linku poniżej znajdziecie państwo informacje dotyczące zakładów treningowych dla klaczy, zaplanowanych na rok 2019.

Zakłady Treningowe dla Klaczy